Okrugli sto sa CSR iz Centralne i Zapadne Srbije - septembar 2025.

U sali Republičkog zavoda za socijalnu zaštitu u Beogradu je 29.09.2025. godine održan supervizijski sastanak sa supervizorima iz centara za socijani rad: Jagodina, Loznica, Paraćin, Osečina, Ljubovija i Mali Zvornik.

Supervizijsko pitanje pripremljeno za ovaj sastanak je bilo vezano za zaštitu deteta u visoko konfliktnom razvodu gde postoje elementi partnerskog nasilja.

Međutim, u skladu sa pitanjima koja su bila formulisana za prethodne supervizijske sastanke, kao i diskusija koja se vodila tokom supervizije, ukazali su na potrebu da se razgovara o ulozi supervizora u predmetima koje vode voditelji slučaja, a supervizor je u funkciji monitoringa rada na slučaju. Nedovoljan broj stručnih radnika, kao i još uvek „novi“ informacioni sistem SOZIS, u kojem na predmetu rade i voditelj slučaja i supervizor, donose nove izazove za realizaciju internog supervizijskog procesa u centru za socijalni rad.

Iako supervizija psihosocijalnog rada podrazumeva jasnu podelu odgovornosti (supervizor je odgovoran za supervizijski proces, a voditelj slučaja za rad sa korisnikom) aktuelna situacija u centrima za socijalni rad je drugačija i supervizija se svodi na „kontrolu“ radnog procesa kroz faze stručnog postupka. Na ovaj način supervizija preuzima funkciju nadzora nad stručnim radom, a supervizor je odgovoran za rad sa korisnikom svog supervizanta, te je supervizija sve udaljenija od integrativnog modela koji je trebalo da bude zastupljen u Republici Srbiji uvođenjem metoda vođenja slučaja. Integrativni model podrazumeva TRI funkcije supervizije: administrativnu koja podrazumeva monitoring radnog procesa i predstavlja osnov za planiranje razvoja svakog supervizanta, edukativnu koja podstiče obrazovni razvoj stručnjaka, u skladu sa konceptom doživotnog učenja i podržavajuću koja prevenira profesionalno sagorevanje i omogućava rad stručnjaka sa korisnicima koji imaju teške i složene probleme.

Prikaz slučaja je korišćen kao primer na kojem su učesnici u malim grupama radili monitoring u ulozi supervizora u različitim fazama stručnog postupka.

Zaključak je da nedostatak vremena zbog preopterećenosti stručnih radnika (uz napomenu da su veoma retke situacije da supervizor nije istovremeno i voditelj slučaja) skoro da onemogućava realizaciju supervizijskog procesa u delu edukativne i podržavajuće funkcije, te se ona odvija samo kroz vrlo formalizovan proces monitoringa nad mnogobrojnim predmetima, što je svodi na ulogu kontrole ili nadzora nad stručnim radom, upitnog kvaliteta.